‘We hebben het niet tien jaar geleden ineens bedacht’
Jarenlang was Lori Tierney hét gezicht van Regina Coeli. Terwijl ze aanvankelijk dacht dat ze maar tijdelijk Engels zou geven - want dichtbij huis en gemakkelijk met de kinderen - vond ze bij Regina Coeli haar thuis. Of zoals haar dochter zei bij haar afscheid in 2019: ‘Dit was Engeland voor mama.’ Ter gelegenheid van het jubileum van Regina Coeli gaan we met haar in gesprek over het vakgebied.
‘We hebben het niet tien jaar geleden ineens bedacht’
Jarenlang was Lori Tierney hét gezicht van Regina Coeli. Terwijl ze aanvankelijk dacht dat ze maar tijdelijk Engels zou geven - want dichtbij huis en gemakkelijk met de kinderen - vond ze bij Regina Coeli haar thuis. Of zoals haar dochter zei bij haar afscheid in 2019: ‘Dit was Engeland voor mama.’ Ter gelegenheid van het jubileum van Regina Coeli gaan we met haar in gesprek over het vakgebied.
Overal waar Lori loopt, wordt ze vrolijk begroet: ‘Hey Lori, so nice to see you, how are you?’ Ze mist ze nog steeds, de fijne begroetingen in alle talen bij binnenkomst ’s ochtends. “Ik moet het nu doen met het gebrom van de hondenuitlaters”, zegt Lori met een grote lach op haar gezicht. Want er is meer voor nodig om haar uit haar stralende humeur te krijgen.
Waarom ben je met tropische geneeskunde op zak gaan lesgeven in Nederland? Je had vast andere ambities…
“I’m a love-immigrant en werkte in Nijmegen als wetenschapper op de afdeling infectieziekten bij het Radboud in Nijmegen. Maar ik was niet gelukkig. Al wist ik niet of dat aan het Radboud lag of dat ik Engeland en de taal miste.
Toen iemand aangaf dat ze mensen zochten bij ‘de Nonnen in Vught’, leek het me goed om éven iets anders te doen. Maar het bleek zo’n leuke baan voor iemand uit het buitenland. Het voelde alsof ik mijn ‘tribe’ had gevonden!
Mijn werk bleek goed te combineren met de kinderen”, vervolgt Lori, “en ik wilde iets met ethiek gaan doen.” Lori keerde terug naar de universiteit voor een bachelor en een master filosofie. “Intussen werd ik gevraagd als hoofd van de Engelse afdeling en toen ik m'n master had ben ik gevraagd als director client relations. Ik ben nooit meer weggegaan.”
'Kom onder mijn vleugels en ik leer je de talen van de wereld.'
Zuster Maria
Wat kenmerkt jouw stijl van lesgeven?
Daar moet Lori even over nadenken. “Luisteren”, zegt ze bedachtzaam. “Echt luisteren. Wat willen ze je vertellen? Waar hebben ze hulp nodig? In het begin kreeg ik veel beginners. Dat vond ik lastig, maar tegelijkertijd ook heel mooi, want ik gaf hen zelfvertrouwen, zag hen letterlijk groeien. In ruil daarvoor kreeg ik verhalen terug. Aan het eind van een les voelden mensen zich bijna alsof ze een uur bij een therapeut hebben gezeten. En dat vier keer per dag een week lang.
We delen cursisten vaak in bij docenten die al veel over die richting weten. Heel soms pakt dat verkeerd uit. Zo had ik eens een professor wiens onderwerpen ik al kende. Dan ben ik niet meer zo nieuwsgierig en draait het gesprek om. Hij had liever gehad dat ik er minder van af wist, zodat ik minder vertelde. Dat was een heel leerzaam moment.
Lesmateriaal ontwikkelden we zelf. In 1962 vroeg Zuster Maria een cursist uit Duitsland die hier Nederlands wilde leren voor zijn baan bij Philips of hij in ruil voor korting cassettebandjes wilde inspreken. We hebben een beginnerscursus grammatica opgezet. Maar uiteindelijk is het maatwerk dat een cursist van a naar b brengt, op zo’n manier dat hij niet wordt overweldigd.”
Zuster Maria zei ooit: ‘kom onder mijn vleugels en ik leer je de talen van de wereld.’ Tegelijk haalde ze als zakenvrouw belangrijke klanten binnen. Zelf ben je ook de zakelijke kant op gegaan.
“Er zijn mensen in je leven die invloed op je hebben”, vertelt Lori over Zuster Maria. “Ik vond het knap hoe beleefd, streng en tegelijkertijd geïnteresseerd en nieuwsgierig ze was. Toen het ministerie van Economische Zaken veel mensen tegelijk onze kant op wilde sturen, vroeg ze waarom het ministerie dat wilde. Tegen een cursist kon ze zeer beleefd zeggen, ‘ik vind uw das niet passen, wilt u morgen een andere das om doen.’ Dat heb ik overigens nooit geprobeerd, maar dat nieuwsgierige heb ik wél.
Toen ik hoofd van de Engelse afdeling was, hadden we veel cursisten van Swarovski. Ze kwamen overal vandaan. Ik werd nieuwsgierig: hoe heeft Swarovski ons gevonden? Wat kunnen we voor hen doen? Ik mocht in Zürich met Swarovski gaan praten en zo groeide mijn interesse in de buitenwereld.
Als director client relations gingen mijn gesprekken met bedrijven over de geschiedenis van Regina Coeli, culturen, het belang van taal en de behoefte van de organisatie. Het ging niet over het kostenplaatje. Bedrijven voelden zich gehoord en stuurden hun medewerkers massaal naar de nonnen. Of de trainers gingen naar de bedrijven toe. Intern was men niet altijd even blij met mij hoor”, lacht Lori, “want alles moest wel geregeld worden.
Zo’n vijf jaar voor mijn pensioen voelde ik diep in mijn hart dat ik graag weer docent wilde worden. Iedereen verklaarde me voor gek, maar ik vond het fantastisch om mijn oude beroep uit te oefenen. Bovendien was ik een stuk wijzer geworden, want ik was in de buitenwereld geweest en snapte hoe het werkte. Ik ging ook anders lesgeven, op een coachende manier.”
'Het voelde alsof ik mijn ‘tribe’ had gevonden!'
Lori Tierney
Je hanteerde een persoonlijke benadering. Heb je cursisten die je zijn bijgebleven?
“Oh zeker!” Lori veert op. “Met sommigen ben ik nog steeds heel goed bevriend en anderen vragen me nu hun kant op te komen om daar training te geven. Zoals de vorige hoofdredacteur van La Stampa en La Repubblica in Italië. En zo was de ‘Nomadic Educator’ geboren. Ik geef les in Nice, Parijs, overal op de wereld, én in Kenia omdat ik daar een stichting heb die meisjes naar school kan sturen.”
Wat is jouw nalatenschap voor Regina Coeli?
Op die vraag blijft Lori even stil. “De manier waarop ik omging met de geschiedenis van Regina Coeli. Er zat een gedachte achter de werkwijze van de nonnen met een bel die elke 55 minuten gaat, de opzet van een lesdag. We hebben het niet tien jaar geleden ineens bedacht. Dat heb ik duidelijk kunnen maken aan mensen en zo heb ik – als een soort pionier – de nonnen over de hele wereld gebracht en Regina Coeli meer op de kaart gezet. En dat moet iemand anders op een gegeven moment overnemen.”